Weg van de wereld
Boek 1 - Weg van de wereld, Marica van der Meer
..Vertrokken uit Heereveen
Overnacht in Loenen
Van Arnhem naar Oberhausen, Duitsland (langs de Rijn, later volgen de Main en Donau)
Xanten
Ruhrgebied
Keulen
Bonn - kilometerstand 390 km
Koblenz
Wiesbaden
Frankfurt am Mein..
Zo begon ik aan een lijstje met alle plaatsen die Marica van der Meer aandeed tijdens haar fietsavontuur van 28.000 kilometer, van Nederland naar Australië. Maar als ik hier mee doorgegaan was, was dat voldoende om er apart een boek mee te vullen. Gelukkig zag ik al snel dat er een plaats- en kilometer lijst achter in het boek opgenomen was ;)
In Weg van de wereld neemt Marica van der Meer jou als lezer achterop haar fiets mee, van Nederland naar Australië. Eindbestemming is het verjaardagsfeestje van haar vriendin Maria in Adelaide en onderweg fietsen verschillende vrienden een stuk met haar mee. Vooral in een land als Iran lijkt het verstandig een man aan je zijde te hebben maar de gastvrije Iraniërs laten veel vooroordelen als sneeuw voor de zon smelten: 'Overal langs de kant van de weg zijn er mensen die naar ons zwaaien of staan te juichen als wij langs rijden.'
In hoofdstuk 16 ‘Het overbevolkte Java, reist Marica door naar het zuidelijk halfrond, te weten, Jakarta, om op Java te gaan fietsen (bladzijde 261). Dit hoofdstuk was met name extra interessant voor mij omdat mijn vader daar in zijn jonge jaren verplicht werd naartoe te gaan. (Geen idee hadden de jongens en mannen in die tijd wat ze daar te wachten stond. En ook niet hoe het hun levens voor altijd zo veranderen). Ze bezoekt daar de wijk Kota, de plek waar het Nederlandse Batavia ooit gesticht werd door de VOC. Het gebouw is inmiddels danig in verval geraakt en van de glorie van weleer is letterlijk en figuurlijk weinig overgebleven. Wat wel is gebleven is het grote aantal Nederlandse woorden dat je overal op straatbordjes en menukaarten kan lezen (bladzijde 264). En het Java van nu is een chaotische wereldstad. Ik zou best graag willen weten hoe mijn vader dit hoofdstuk gelezen zou hebben. Want behalve de gebeurtenissen waar hij later niet over kon praten waren er vast ook herinneringen teruggekomen aan zijn eerste indrukken in Indonesië, de mensen, de sfeer, de natuur en het klimaat. En hoewel het niet helemaal te vergelijken is zing ik even met Boudewijn de Groot; ‘Nederlands-Indië, m'n moeder, ik mis ze soms. Maar ik weet er weinig van.’
Interessant in het kader van mijn studie English culture and literature vond ik dit: ‘In de jaren zestig was het mogelijk om voor tien Britse ponden de boot te nemen van Engeland naar Australië. De Australiërs noemden deze mensen een ‘Ten Pound POM’. De afkorting staat voor ‘Prisoner of her Majesty’. De eerste Britten die naar Australië kwamen waar gevangenen en die hadden allemaal een uniform aan waar de letter POM app stonden. De mensen die voor tien pond naar Australië kwamen waren natuurlijk geen gevangenen, maar de naam bleef. Eigenlijk wordt iedere Brit in Australië een POM genoemd.’
Het boek eindigt vrolijk maar ook een tikkeltje surreëel, nadat bijna iedereen de afgelopen tien maanden amper gereisd heeft. Het is nu nog ondenkbaar dat je zomaar een feestje met een groep andere mensen binnen fietst :)
Surf na het lezen van deze post vooral ook nog even door naar https://marmee.nl/ om daar alvast nieuwe reis- en boekeninspiratie op te doen voor als rondreizen straks weer tot de opties behoort.
Tot slot, ik heb dit boek met veel plezier gelezen. Want zeg nu zelf, hoe heerlijk is het om juist nu in deze coronatijd op wat voor manier dan ook toch even te kunnen reizen.